De donderdagavond

Uit den ouden doos: De donderdagavond .

Gek was niet gek genoeg op die avonden. In die tijd stonden er nog meiden achter de bar die het , wat betreft sluitingstijd, niet zo nauw namen. Waar nu om half twaalf de bel gaat, was het toen nog wel eens een afzakkertje in de bestuurskamer. Ook zijn we wel eens een "koppie toe" wezen halen bij broer Kees of Meindert of bij mijzelf thuis. Geleider ( of leider of begeleider) was Henk B en bij ons op de bank had Henk niet meer in de gaten dat hij liefkozend door het haar van mijn vrouw streelde. De volgende dag moest ik weer met de auto naar mijn werk in Amsterdam- noord. Was vóór de draaibrug, die gesloten was, in slaap gevallen. Werd weer wakker van toeterende auto's . Hoe gek ben je dan.  Steevast aten we na de training ook wel een broodje kroket. Wie er toen achter de bar stond ben ik vergeten ( van naam) maar we ( Peter Dekker en ik) vroegen altijd om teveel mayonaise erop. Ze deed altijd een heel klein sliertje erop, vandaar. Lachen toch. In de jaren '70-'80 stonden de vrouwen van de spelers per toerbeurt achter de bar.  Trudy Bronstring, Tineke Duin, Anneke Dekker en mijn vrouw Lia. We hadden een tafelvoetbalcompetitie waar de vrouwen ook mee deden. Om geld voor prijzen en de bokalen te genereren hadden we om de week een iligale loterij. Ome Ber Admiraal was er altijd. Iedereen had bijna prijs.Het liep als een trein met die competitie. Het duo Hak en Beuk was een koppel bestaande uit Jos Hanck en Jan Bronstring.  Als we tegen hun moesten was het altijd spannend maar we wisten altijd te winnen. Er werden tribunes van tafels en stoelen gemaakt om maar niks te missen. Ook Gerard Glas was er een meester in. Toch zijn we , Peter voor en ik achter, jaren ongeslagen gebleven.  5 jaar geleden werden we door de jeugd nog uitgenodigd voor een wedstrijd . Weer winnen. Mooi toch?    Jaren hebben we Dirk-Jan Hollander als manus- van - alles en kledingsjouwer in onze gelederen gehad. In de tijd van geen electronisch scorebord rende mijn Dick over het veld om een doelpunt van Limmen te noteren. Was het een doelpunt voor de tegenpartij ,dan had hij weinig haast.  Eens schrokken we ons een hoedje. Heel zijn hoofd zat in verband. Het leek wel een mummie. Op de vraag hoe dat kon en wat er aan de hand was zei hij dat zijn baas hem met een schoffel een half oor bezorgde. We hebben de hele actie gereconstrueerd .Zijn baas was bijna gestikt, merkten we op. Als goede vriend en omdat ik wel een verbandje kan aanleggen mocht ik als enige de hele nieuwsgierige kantine zijn verwonding laten zien. Inderdaad een mooie hechting.  Toen ik binnensmonds mompelde hoe het netverband gezeten had ,wist Dick zeker dat het bloed achter moest.  Brullen.  Ook mooi was het op een keer dat we op trainingskamp gingen . Waar ben ik vergeten. S'avonds misten we Dick maar bij zijn kamer aangekomen zat hij  "rustig " een pornofilmpje te kijken. Je moet het niet doen. We sliepen op kamers van 2 personen, Dick alleen, na het douchen kwam hij toch even koekeloeren in zijn te hoog opgetrokken onderbroek.  Wat hebben we wat meegemaakt met hem en hij met ons.  Denk maar dat hij genoten heeft hoor. 

De meiden achter de bar hadden gezellige muziek. De jongeren wilden wat anders en liepen naar de installatie om hun keus te draaien. Daar heb je dan als barbediende geen vat meer op en de dames besloten er mee te stoppen. Tineke en Lia hebben het wel 25 jaar volgehouden en zijn terecht lid van verdienste.Jongere vrouwen moesten achter de bar. Het werd Marjan Hes die vanuit de kantinecommissie deze taak op haar nam.  Er waren geen jongere gegadigden die elke week present zouden zijn. Later geassisteerd door Annemiek en José . Toch moet ik vermelden dat het vroeger wel oergezellig was en dat ik het jaar na jaar iets minder vond worden. Je wordt ouder pappa. (Willem Koot)

Dirk-Jan Hollander